Immuniteitsschuld en de prijs van onwetendheid

Leestijd: 5 minuten

Immuniteitsschuld en de prijs van onwetendheid

Kenmerkend

De wijze waarop de WHO, het RIVM en de medische wereld een tijd lang heeft ontkend dat Covid-19 vooral door de lucht gaat is – zeker achteraf gezien – kenmerkend geweest voor iets wat dieper ligt met grote consequenties. Terwijl het medisch vakgebied in 100 jaar geweldige ontwikkelingen heeft doorgemaakt is er echter ook nog veel wat men niet weet. Of misschien beter gezegd “waarvan men niet beseft dat men het niet goed weet”.

Want het is toch veelzeggend dat, terwijl logica, data-analyses en diverse studies uit het verleden mij – net zoals vele natuurkundigen – tot de conclusie brachten dat het niet anders kon dan dat het virus door de lucht ging, vrijwel alle medici dat nog behoorlijk lang met klem ontkenden. Het meest veelzeggend vond ik de uitspraak van Prof. Voss in het debat met mij bij OP1 van eind juni 2020, die vrijwel letterlijk zei:  “Dat het virus zich verspreidt via grote druppels is een axioma. Er wordt geen onderzoek naar gedaan, want zelfs als de uitkomsten anders zouden zijn, zal niemand dat accepteren”.

Ik vond het een ontluisterende, maar wel eerlijke, uitspraak. En ik vond het mede ontluisterend, omdat vanuit de medische en wetenschappelijke wereld daar amper enig tegengeluid op kwam. Helaas was dit kenmerkend voor een veel dieper liggend probleem waar we nu de wrange vruchten van plukken. Want zowel de oversterfte als de heftige uitbraken van diverse infecties van de ademhalingsorganen (zoals RSV), die zich nu aan het voordoen zijn, zijn daar het gevolg van.

“Microvaccinaties”

De modellen die in Engeland door SAGE (en blindelings gevolgd in Nederland door het RIVM) werden opgesteld, bleken vaak de plank mis te slaan. Dat werd dan ontkend of genegeerd. De kreet “preventieparadox” werd als schaamlap gebruikt om toch te kunnen volhouden dat de modellen wel goed waren. “Als we de maatregelen niet genomen hadden dan zou wat we in het model voorspeld hadden wel uitgekomen zijn” werd dan gezegd. Maar als je de modellen goed bekeek en vergelijkingen maakte met  andere landen waar die maatregelen niet genomen waren, dan besefte je direct hoe gênant dat excuus was.

Het is niet erg als je bepaalde zaken nog niet weet of nog niet goed weet. Maar het is wel heel erg als je modellen bouwt en ingrijpende maatregelen neemt, gebaseerd op verkeerde veronderstellingen. En vervolgens is het nog erger dat je daarna niet bereid bent om lering eruit te trekken, maar krampachtig vasthoudt aan de illusie dat je het wel goed wist.

Voor mij was een belangrijk verschijnsel dat daar waar in 2020 sprake was van een exponentiële groei er vrij snel daarna ook weer een snelle daling plaatsvond. Ook in landen waar geen of amper maatregelen waren genomen. Juist omdat toen nog vrijwel niemand al een infectie met Corona had gehad, moest daar een andere verklaring voor zijn. 

Voldoende weerstand

En na de zomer van 2020 kwam ik die verklaring o.a. tegen bij een artikel van de epidemioloog en vaccinatie-arts Prof. Bouma. De werking van “micro-vaccinaties”. Dat betekent dat we heel vaak in contact komen met ziekteverwekkers, zoals virussen, maar de hoeveelheid ervan is te weinig om geïnfecteerd door/ziek van te worden, maar voldoende om extra weerstand op te bouwen voor de volgende keer dat je ermee in contact komt. Min of meer te vergelijken met de zon op je huid aan het begin van de zomer. Als je dat dan te lang doet kan je lelijk verbranden. Maar door het langzaam op te bouwen kan je steeds langer in de zon.

Je lichaam bouwt dus bescherming op tegen mogelijke indringers, die je ziek kunnen maken. Per persoon verschilt dat door een combinatie van redenen. Leeftijd speelt daar een heel belangrijke rol bij. Maar ook allerlei andere zaken die samenhangen met zowel genetische aspecten als de manier waarop je leeft en je voedt, en je al dan niet andere gezondheidsproblemen hebt. Je immuunsysteem is voortdurend bezig om te leren en je te beschermen. Vaccinaties en voedingssupplementen kunnen daarbij helpen bij dat beschermingsproces.

Als je dan toch ziek of geïnfecteerd wordt door een virus is er een hoofdreden:

De virale doses is hoger dan de bescherming van je immuunsysteem aan kan.

Door niet van het principe van microvaccinaties en virale doses uit te gaan heeft men veel meer schade aangericht dan problemen opgelost.

Volledig uit balans geraakt

Eind 2009 verdween de Mexicaanse griep abrupt. Dat was niet omdat er massaal gevaccineerd was. Dat zou je dan voor Nederland kunnen zeggen, maar ook in landen waar weinig was gevaccineerd, verdween die griep toen. Het verschijnsel dat een bepaald virus van de ademhalingsorganen ineens verdwijnt en een andere dominant wordt noemt de beroemde Hope-Simpson “The vanishing act”. Hij beschreef in zijn werken ook de seizoenspatronen van influenza.

Maar die lessen van toen waren niet besteed aan de deskundigen die vanaf maart 2020 in veel landen ingrijpende maatregelen namen om daarmee de verspreiding van Covid-19 tegen te gaan.

Of en in welke mate ze daarin slaagden is nog steeds een bron van discussie. Zeker als er meerdere landen met elkaar worden vergeleken dan zijn de antwoorden niet zo eenduidig. Daarnaast zien we ook dat als bepaalde maatregelen wel gewerkt hebben ze hooguit voor een vertraging hebben gezorgd.

Wat er echter wel is gebeurd is dat de impact van de genomen maatregelen, zelfs als ik me alleen beperk tot de volksgezondheid, heel groot is geweest. Een deel ervan is wel aan de oppervlakte en een deel zien we niet. Onverklaarde oversterfte is daar zeker een component van, maar ook grotere uitbraken van RSV en andere ziektes. Er is zo gefocused op het voorkomen van één infectie, dat men daarbij -soms forse- gezondheidsschade toebracht. Met name door het kennelijke gebrek aan een gedegen kennis over de wijze waarop een virus zich verspreidt en het lichaam zich beschermt.  Iets dat ze dus al lieten zien door het ontkennen van het virus dat zich door de lucht verspreidt.

Trieste polarisatie

Maar in plaats van dit probleem inmiddels breed te onderkennen zien we een trieste polarisatie ontstaan. Rondom oversterfte is dat het beste zichtbaar, maar het doet zich op veel meer terreinen voor: Er is een groep die vrijwel alle gesignaleerde problemen toeschrijft aan het effect, ook op lange termijn, van Covid-19. Dat is de groep die wil vasthouden aan het succes van de maatregelen. En er is een groep die vrijwel alle gesignaleerde problemen toeschrijft aan het nadelig effect van de mRNA-vaccinaties.

Die polarisatie versluiert de echte problematiek en geeft ons dus ook geen oplossingsrichting. Want ruimte voor een echt wetenschappelijk debat is er niet. Het lijkt veel meer een soort geloofsstrijd.

De belangrijkste les

Juist omdat de afgelopen 2,5 jaar geleerd zou moeten hebben dat er toch nog veel is wat we niet precies weten, zou dat moeten leiden tot de conclusie, dat er geen ingrijpende maatregelen meer genomen zouden mogen worden. Slechts een aanpak waarbij de echt kwetsbaren worden beschermd, zonder dat dit een echte impact heeft op de niet-kwetsbaren, zou de enige begaanbare weg horen te zijn. Op die manier wordt namelijk een delicate balans niet verstoord en ontstaan er geen grote, onverwachte gevolgen.

Of deze les echt geleerd is de afgelopen jaren waag ik te betwijfelen. Maar wellicht zullen de vele wetenschappers, die de afgelopen 2,5 jaar in een soort winterslaap verkeerden, of in ieder geval zich naar buiten toe niet hebben uitgesproken, weer wel gaan beseffen wat wetenschap echt inhoudt en zich in het openbaar gaan uitspreken tegen een periode, die zich vooral als onwetenschappelijk manifesteerde.

Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.

U heeft zojuist gelezen: Immuniteitsschuld en de prijs van onwetendheid.

Blijf onze site steunen met af en toe een kleine donatie. Klik hier.