Onder deze voor veel lezers hier provocerende kop leg ik uit hoe, naar mijn overtuiging, mensen van alle kanten het beste met elkaar en de wereld voor kunnen hebben terwijl ze door anderen worden gezien al de bron van alle kwaad. Dat is een proces dat van twee kanten wordt gevoed.
Lees volledig artikel: Mark en Hugo hebben het beste met ons voor
Mark en Hugo hebben het beste met ons voor
door Rogier Rumke
Ja, dat is even schrikken. De kop boven dit stuk. Maar ik ben er namelijk van overtuigd dat er geen plan achter de corona-ellende zit. Ik denk dat er geen regering of organisatie is die in staat is zoiets te organiseren zonder dat ongeveer alles fout zou gaan.
Integendeel. Ik denk dat vooral de leden van het kabinet, en zeker Mark, zelf doodsbang zijn voor het virus. En meer nog, dat ze het Spaans benauwd krijgen om verantwoordelijk te worden gehouden voor de doden en zieken als ze niet de maatregelen nemen die hen worden geadviseerd door mensen aan wie ze het in goed vertrouwen hebben overgelaten. Dat is natuurlijk fout, en ook zeer laakbaar. En dat zal hoop ik ooit blijken. Maar de intentie is om ons te beschermen. Hoe krom dat ook klinkt in de ogen van mensen die de wetenschap zien als een dynamisch open systeem waarbij de wetenschapsconsument zelf kritisch dient te denken.
Artsen en statistieken gaan niet samen
Besef dat de meeste artsen heel weinig van statistiek begrijpen. Zo heeft Robbert Dijkgraaf ons in een column voorgerekend dat de kans om op dit moment in Nederland iemand tegen komen die ons besmet waardoor we overlijden, even groot is als de kans te overlijden aan het eten van een boterham met pindakaas. Plaatst dit naast het onderzoek van Maurice de Hond naar de inschatting dat ongevaccineerden in het ziekenhuis komen door de hele samenleving ernstig wordt overschat.
Een andere inschattingsfout blijkt als ik ondertussen aan tientallen mensen, ook medici, de vraag stelde hoe groot ze schatten dat de proportie van de lucht is, die een optimaal besmet persoon uitademt, dat virus bevat. Niemand noemde een percentage onder de één procent, terwijl de werkelijkheid 0.000004% is, zoals hier berekend.
De meeste artsen weten maar één ding, ze willen de patiënt in hun behandelkamer helpen. Daarvoor wijkt alles. Ook het belang van de 10 in de wachtkamer, de 100 andere patiënten die week, de 1000 in het ziekenhuis, de miljoenen in het land en de miljarden op de wereld. Dit artikel beschrijft dit punt indringend.
Artsen vs. kabinet
Die artsen zeggen dat zij het beleid niet bepalen, dat doet immers het kabinet. En het kabinet zegt dat ze het beleid baseren op wat de artsen zeggen. Als ze daarvan afwijken (wat ze heel soms doen) en de besmettingscijfers gaan omhoog, dan is het hun schuld. Dat durven ze dus nauwelijks. En zo houden ze elkaar, wereldwijd, artsen en regeringen, in een ijzeren wurggreep waarin ze de bal aan elkaar toespelen en steeds als ze hem krijgen zo snel mogelijk weer terugschoppen.
De arts wil het individu beschermen en geeft daarvoor adviezen. En de regering wil de samenleving beschermen en interpreteert het advies dus verkeerd.
Ondertussen hebben ze elkaar zo bang gemaakt dat ze in een staat van aangeleerde hulpeloosheid verkeren. Ze zullen dus iedereen die ze een uitweg biedt zozeer als een bedreiging zien dat ze zelfs tot de aanval over kunnen gaan. Dit krachtige mechanisme, waarin een groot deel van de samenleving verkeert, is beschreven door Seligman in de late jaren 60. Ik heb er een blog aan gewijd in mei, waarnaar ik nog maar een keer verwijs, want het is nog steeds, helaas, zeer actueel.
Maar ze doen het toch allemaal voor het geld en de macht?
Dat zijn allemaal zaken van secondair belang. De primaire doodsangsten moet eerst worden getemperd. Dat lukt de één beter dan de ander. Zucht naar geld en macht blijft altijd een krachtige drijfveer, maar komt pas aan de orde als aan de eerste angst kan worden ontsnapt. Of als het er niet mee in conflict komt.
Zo zal…
- Hugo de Jonge zijn broer alle ruimte geven om goed geld te verdienen met zijn prikjes bij Intravacc.
- Klaus Schwab zijn kans schoon zien om zijn geesteskind, zijn ideale samenleving vanuit Build Back Better te realiseren.
- Rutte zijn kans schoon zien om de langstzittende premier van Nederland te worden. Hiermee kan hij zijn invloed verleggen naar Europa of waar men hem ook wenst.
- Marion Koopmans haar status als wereldwijd gerespecteerd wetenschapper willen vergroten, misschien droomt ze stiekem wel van de Nobelprijs.
- Bill Gates zijn ongebreidelde zucht naar erkenning van de grootste filantroop allertijden kunnen bevredigen (een kans die hem ten deel valt door zich te onttrekken aan belastingbetaling, waarmee het eigenlijk geld is dat ons als arme sloebers die iedere maand een tientje voor Office betalen toekomt).
- Van Dissel alles in het werk stellen om de ongekende macht die hem in de schoot is geworpen te behouden. Niemand spreekt mij tegen, ik ben de grote verlosser des vaderlands.
- Zo heeft ieder land zijn eigen van Dissel, en zijn eigen premier en zijn eigen verstrengelingen met belastingparadijzen. Omdat de gelegenheid er is en de gelegenheid maakt immers niet alleen de dief, maar ook de machtswellusteling, de narcist of de utopische dromer.
En het gekke is dat ieder van bovengenoemde lieden, als ze ’s avonds naar bed gaan, zich een held voelen, ze redden ons, het zijn weldoeners in hun eigen (en elkaars) ogen.
Rogier Rumke
Als je ook een weldoener wilt zijn, help dan deze website in de lucht te houden met een kleine bijdrage
