In de New York Times stond een artikel van Bret Stephans met als titel "De maskerverplichting deed niets. Worden daar lessen uit getrokken? Een belangwekkend artikel in een belangrijk medium. Daarom hebben wij het vertaald.
Lees volledig artikel: New York Times over de onzin van de verplichting van mondmaskers
New York Times over de onzin van de verplichting van mondmaskers
Meta-onderzoek
De meest rigoureuze en uitgebreide analyse van wetenschappelijke studies naar de doeltreffendheid van maskers om de verspreiding van ademhalingsziekten – waaronder Covid-19 – tegen te gaan, werd eind vorige maand gepubliceerd. Volgens Tom Jefferson, epidemioloog in Oxford en hoofdauteur, zijn de conclusies ondubbelzinnig.
“Er is gewoon geen bewijs dat ze” – maskers – “enig verschil maken”, zei hij tegen de journalist Maryanne Demasi. “Punt uit.”
Maar, wacht even. Hoe zit het met N95 maskers, in tegenstelling tot chirurgische of stoffen maskers van mindere kwaliteit?
“Maakt geen verschil, helemaal niets”, zei Jefferson.
Hoe zit het met de studies, die de beleidsmakers aanvankelijk overtuigden om maskers verplicht te stellen?
“Ze werden overtuigd door niet-gerandomiseerde studies, gebrekkige observationele studies.”
Hoe zit het met het nut van maskers in combinatie met andere preventieve maatregelen, zoals handhygiëne, fysieke afstand of luchtfiltering?
“Er is geen bewijs dat veel van deze dingen een verschil maken.”
Gouden standaard
Deze observaties komen niet zomaar ergens vandaan. Jefferson en 11 collega’s voerden de studie uit voor Cochrane, een Britse non-profit organisatie die algemeen wordt beschouwd als de gouden standaard voor zijn beoordelingen van gegevens uit de gezondheidszorg. De conclusies zijn gebaseerd op 78 gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken, waarvan zes tijdens de Covid-pandemie, met in totaal 610.872 deelnemers in meerdere landen. En ze komen overeen met wat in de Verenigde Staten op grote schaal is waargenomen: Staten met maskerverplichting deden het niet beter tegen Covid dan staten zonder.
Geen enkele studie – of studie van studies – is ooit perfect. Wetenschap is nooit helemaal zeker. Bovendien bewijst de analyse niet dat goede maskers, op de juiste wijze gedragen, op individueel niveau geen voordeel bieden. Mensen kunnen goede persoonlijke redenen hebben om maskers te dragen, en ze kunnen de discipline opbrengen om ze consequent te dragen. Hun keuzes zijn hun eigen keuzes.
Maar als het gaat om de voordelen van maskers voor de bevolking, is het vonnis geveld: Maskermandaten waren een flop.
Maar wat gebeurt ermee?
De sceptici die woedend werden uitgelachen als gekken en soms gecensureerd als “desinformanten” omdat ze tegen de mandaten waren, hadden gelijk. De reguliere experts en deskundigen die de mandaten steunden hadden het mis. In een betere wereld zou het de laatste groep betamen hun fout te erkennen, samen met de aanzienlijke fysieke, psychologische, pedagogische en politieke kosten.
Reken er maar niet op. Rochelle Walensky, directeur van de Centers for Disease Control and Prevention (CDC), toonde deze maand in een getuigenis aan dat de Cochrane-analyse zich baseert op een klein aantal Covid-specifieke gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken en hield vol dat de richtlijnen van haar agentschap over maskering in scholen niet zouden veranderen. Als ze zich ooit afvraagt waarom het respect voor het CDC blijft dalen, kan ze naar zichzelf kijken en ontslag nemen, en het aan iemand anders overlaten om haar agentschap te reorganiseren.
Maar ook dat zal waarschijnlijk niet gebeuren: We leven niet meer in een cultuur waarin aftreden wordt gezien als de eervolle weg voor ambtenaren die falen in hun werk.
Maar de kosten gaan dieper. Wanneer mensen zeggen dat ze “de wetenschap vertrouwen”, bedoelen ze vermoedelijk dat de wetenschap rationeel, empirisch, rigoureus, ontvankelijk voor nieuwe informatie en gevoelig voor concurrerende zorgen en risico’s is. Ook: nederig, transparant, open voor kritiek, eerlijk over wat ze niet weet, bereid om fouten toe te geven.
Technocratische mentatliteit
Het CDC houdt zich steeds meer gedachteloos aan haar verhullende richtlijnen. Het ondermijnt niet alleen het vertrouwen dat nodig is om als een effectieve publieke instelling te functioneren. Het maakt zichzelf tot een onwetende medeplichtige van de echte vijanden van de rede en de wetenschap – samenzweringstheoretici en kwakzalvers – door de waarden en praktijken die de wetenschap geacht wordt te belichamen zo slecht weer te geven.
Het verraadt ook de technocratische mentaliteit die de onaangename gewoonte heeft aan te nemen dat er nooit iets mis is met de goed voorbereide plannen van de bureaucratie – zolang niemand haar in de weg staat, niemand een afwijkend standpunt heeft, iedereen precies doet wat zij vraagt, en zolang als het officiële gezag het eist. Dit is de mentaliteit die ooit geloofde dat China een zeer succesvol model bood voor de reactie op een pandemie.
Toch was er nooit een kans dat de maskerplicht in de Verenigde Staten ook maar in de buurt zou komen van 100 procent naleving of dat mensen maskers zouden of konden dragen op een manier die de overdracht zinvol zou verminderen. Deels ligt dat aan de Amerikaanse gewoonten en cultuur, deels aan de grondwettelijke beperkingen van de overheidsmacht, deels aan de menselijke natuur, deels aan concurrerende sociale en economische behoeften, deels aan de evolutie van het virus zelf.
Vals gevoel van veiligheid
Maar wat de reden ook is, maskermandaten waren vanaf het begin een dwaalspoor. Ze hebben misschien een vals gevoel van veiligheid gecreëerd – en dus toestemming om het semi-normale leven te hervatten. Ze hebben bijna niets bijgedragen aan de veiligheid zelf. Het Cochrane rapport zou de laatste nagel aan deze doodskist moeten zijn.
Er is nog een laatste les. De laatste rechtvaardiging voor maskers is dat ze, zelfs als ze niet effectief blijken te zijn, in de eerste dagen van de pandemie een relatief goedkope, intuïtief effectieve manier leken om iets tegen het virus te doen. Maar “iets doen” is geen wetenschap, en het had geen overheidsbeleid moeten zijn. En de mensen die de moed hadden om dat te zeggen, verdienden het om gehoord te worden en niet om met minachting behandeld te worden. Ze zullen misschien nooit de verontschuldiging krijgen die ze verdienen, maar rechtvaardiging zou genoeg moeten zijn.
U heeft zojuist gelezen: New York Times over de onzin van de verplichting van mondmaskers
Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.
Blijf onze site steunen met af en toe een kleine donatie. Klik hier.
