In een verklaring van de G20 worden verdere stappen aangekondigd voor internationale digitale standaardisering met een referentie aan het succes van de Covid-19 aanpak. In 2019 zou ik hierop positief reageren, maar door wat er de laatste jaren gebeurd is, wekt het nu vooral argwaan.
Lees volledig artikel: De G20 en “het succes” van de QR-code
De G20 en “het succes” van de QR-code
Verklaring G20
Bij de G20 top op Bali is een verklaring naar buiten gebracht waarin men spreekt over verdere samenwerking inzake het ontwikkelen van internationale digitale standaarden in relatie tot vaccinatie. Zowel voor het gemak bij internationale reizen als in relatie tot het voorkomen en bestrijden van toekomstige pandemieën. Dit is het bewuste fragment van die verklaring.
Op verschillende plekken lees ik al heel negatieve reacties op deze verklaring. De website Independ doet dat in relatie tot het vele geld dat VWS ook dit jaar nog in de Corona-app heeft geïnvesteerd. Het is daarbij fascinerend om nog eens terug te lezen wat Minister Kuiper op 7 februari tegen de Kamer heeft gezegd over de bijna 30 miljoen euro die nog extra in de app zou worden geïnvesteerd.
Daarbij moet u zich realiseren dat dit precies 2,5 week gezegd werd nadat de lockdown van half december 2021 was geëindigd en drie weken voordat vrijwel alle maatregelen werden opgeheven….
2019
Voordat mensen over elkaar gaan buitelen om te zeggen hoe kwalijk deze verklaring van de G20 is, wil ik toch eerst een paar punten op een rijtje zetten.
Laten we ons even voorstellen dat we weer terug zijn in 2019. Ontwikkelingen om ons leven te vergemakkelijken via digitaliseringen werden door het overgrote deel van de mensen verwelkomd, inclusief door mij. Ik vond en vind het gemak waarmee ik via mijn telefoon kan betalen een fijne ontwikkeling. Ik hoef geen geld meer bij me te hebben. In mijn hoesje van mijn telefoon zit mijn betaalkaart en mijn rijbewijs, zodat ik niets anders bij me hoef te hebben, en de betalingen verlopen soepel en snel.
Ik had en heb al heel lang beseft dat echte privacy niet meer bestaat. Door met een smartphone te werken, veel – nuttige – apps te gebruiken, veel informatie in de cloud te bewaren, geef je – ondanks dat men anders pretendeert – veel van je privacy op. Als men kwaad wil, dan kan men dat en ik heb weinig fiducie in de zekerheden die men biedt dat het niet gebeurt. Je kunt daarbij dan de keuze maken als je die privacy-risico’s niet wil lopen, dat je veel van die technologische mogelijkheden niet gebruikt. Maar er zijn niet zoveel mensen die dat dan ook doen. En ik dus ook niet.
Wachtwoord-app
Vanzelfsprekend moeten we het maximale proberen om te zorgen dat die privacy wel wordt gewaarborgd, maar ik heb al vele malen bericht gekregen dat mijn data zaten bij een hack die ergens is uitgevoerd. Ik verander regelmatig mijn wachtwoorden, heb daarvoor ook een speciale wachtwoord-app. Diverse keren heeft men mij via trucs proberen geld afhandig te maken, maar die opzet doorzag ik dan. Dit zijn alleen de dingen die mij dan zijn opgevallen, terwijl ik denk dat er achter de schermen al veel meer mis is gegaan rondom mijn privacy.
Kortom: ik hield en houd er rekening mee dat mijn informatie niet echt veilig is en ik kan er tot nu toe mee leven. Het voordeel lijkt groter te zijn dan het nadeel.
Digitalisering
En als ik met die insteek vanuit het jaar 2019 naar deze verklaring van de G20 in 2022 had gekeken dan waren er bij mij geen alarmsignalen afgegaan. Laten we wel wezen: ik heb op mijn vele reizen met mijn paspoort uit 2015 gezien hoe daar de digitalisering ook al is doorgedrongen en er via internationale standaarden met elkaar wordt samengewerkt. Bij binnenkomst van menig land gaat je paspoort in een digitaal leessysteem, wordt er met een camera een foto van je gemaakt en via gezichtsherkenning bepaald dat jij inderdaad bij dat paspoort hoort en het land in mag.
En ik twijfel er ook niet aan dat in menig land via camera’s niet alleen kentekens van auto’s automatisch worden gelezen, maar ook op cruciale plekken gezichtsherkenning via de camera’s tot stand komt. Ook in landen waarvan je het misschien niet zou verwachten. Maar tot nu toe heb ik daar geen nadeel van ondervonden.
2022
Wat zich de laatste 2,5 jaar heeft afgespeeld heeft ervoor gezorgd dat je ook hebt gezien wat het nadeel kan zijn van dergelijke systemen. Nog steeds is er wel sprake van een handige manier van digitaal werken, die -een stuk- sneller gaat dan als men het nog steeds handmatig zou hebben gedaan. Maar wat we ook, maar nu real life, hebben gezien is dat de besluitvorming en onderbouwing van die digitale instrumenten veel te wensen over laat, om het eufemistisch uit te drukken.
En dan zie je het gevaar dat deze handige digitale instrumenten misbruikt worden om op indirecte wijze andere doelen te realiseren. De Coronatoegangspas is daar een prima voorbeeld van. De onderbouwing van de werking was zwak. Ook degenen die gevaccineerd waren konden anderen infecteren. Het doel leek ook te zijn om ongevaccineerden het zo moeilijk mogelijk te maken, zodat ze toch een vaccinatie namen.
De wijze waarop er in Nederland mee omgegaan werd, was niet zo erg als hoe men dat in Canada deed. Maar juist Canada bewees tot hoever de overheid bereid is te gaan om haar doelen te bereiken en hoeveel gemakkelijker de digitale hulpmiddelen dat maakten. In Canada mochten ongevaccineerden lang niet in het openbaar vervoer en ook niet met het vliegtuig.
Het toegenomen wantrouwen
De extra mogelijkheden van een goede digitale opzet zijn als het ware verpest doordat de overheden de afgelopen 2,5 jaar hebben laten zien:
- dat ze niet transparant zijn in de modellen die ze gebruikt hebben om ingrijpende maatregelen te nemen
- dat ze niet bereid zijn het effect van de maatregelen via een onafhankelijke commissie te onderzoeken
- dat hetgeen ze wel digitaal hebben gedaan (zoals de Corona-melder) slecht werkte en heel veel geld kostte
- dat bij het invoeren van maatregelen weinig nagedacht is over de grondrechten.
Het positieve gevoel dat ik had tot 2020 bij de digitale ontwikkelingen is door de afgelopen 2,5 jaar omgeslagen in argwaan.
Zolang de betrokken overheden niet laten zien dat ze echte stappen willen ondernemen om dat vertrouwen te herstellen, blijft de argwaan bestaan. Als ze niet transparant worden in hun besluitvorming, en geen ruimte geven voor onafhankelijke evaluaties en veel deskundigen betrekken bij nieuwe besluitvorming, scheppen ze zelf de randvoorwaarden dat dergelijke verklaringen als van de G20 door velen met argwaan worden bekeken in plaats van toegejuicht. Het is triest dat het zover is gekomen.
U heeft zojuist gelezen: De G20 en “het succes” van de QR-code
Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.
Blijf onze site steunen met af en toe een kleine donatie. Klik hier.
