Inflatie van de gele kaart Toen ik tussen 1979 en 1981 in het Betaald Voetbal floot gaf ik veel gele kaarten. Sinds 2003 ben ik weer actief in het amateurvoetbal (tussen 2007 en 2009 zelfs weer in de Hoofdklasse). En ik ben tot de conclusie gekomen dat het geven van gele kaarten zijn doel volledig […]
Lees volledig artikel: Inflatie van de gele kaart
Inflatie van de gele kaart
Toen ik tussen 1979 en 1981 in het Betaald Voetbal floot gaf ik veel gele kaarten. Sinds 2003 ben ik weer actief in het amateurvoetbal (tussen 2007 en 2009 zelfs weer in de Hoofdklasse). En ik ben tot de conclusie gekomen dat het geven van gele kaarten zijn doel volledig is voorbij geschoten. Heb ook geprobeerd zo min mogelijk te geven en dat is mij heel goed bevallen. (Zo heb ik bij mijn 20 wedstrijden in de hoofdklasse nul rode kaarten gegeven/hoeven te geven).
De problematiek van de gele kaart is tweeledig. Een gele kaart voor het grof onderuit halen van een tegenstander telt net zo zwaar als een gele kaart voor het wegtrappen van een bal. (Tot 1979 oordeelde in het Betaald Voetbal de strafcommissie over iedere officiële waarschuwing/gele kaart en kon je ervoor dus ook 4 weken schorsing krijgen). En aan de andere kant kan je vaststellen dat er een groot verschil is in het toekennen van gele kaarten tussen afzonderlijke scheidsrechters. Je ziet tijdens wedstrijden zelfs bij een en dezelfde scheidsrechter nogal eens een uitermate grillig kaartenbeleid (een grove overtreding krijgt dan geen gele kaart, en het wegtrappen van de bal wel).
Onwenselijke gevolgen
Op basis van mijn ervaringen zowel als scheidsrechter en als toeschouwer wil ik de stelling poneren dat de wijze waarop de gele kaart en het daaraan verbonden systeem sinds 1979 in Nederland “3 gele kaarten= 1 wedstrijd schorsing” zijn doel volledig voorbij is geschoten en zowel tijdens de wedstrijd als erna tot onwenselijke gevolgen leidt. Deze stelling zal ik binnenkort in een apart artikel uitwerken. Maar ik wil nu ingaan op de gebeurtenissen tijdens Ajax-Real Madrid. Juist omdat je daar kon zien hoezeer die gele kaarten hun doel voorbij geschoten zijn.
De Schotse scheidsrechter Craig Thomson illustreerde tijdens de wedstrijd op een paar manieren mijn bovenstaand verhaal. Waar Enoh een gele kaart voor kreeg was geen overtreding maar komedie van zijn tegenstander, maar hij had minstens drie overtredingen gemaakt waar hij wel een gele kaart voor had kunnen krijgen. De eerste gele kaart van Alonso leek vooral ingegeven te zijn door het ego van de scheidsrechter want toen hij de bal wat weggooide was het een soort reactie op de volgens hem verkeerde beslissing van de scheidsrechter. In het licht van een aantal andere overtredingen een nogal onevenwichtige beslissing.
Maar wat er bij het eind gebeurde liet zowel zien dat het hele strafstelsel bij voetbal op de helling moet als zien dat de scheidsrechter de situatie slecht inschatte en ook verkeerd reageerde.
Onrechtvaardigheid
Omdat de laatste wedstrijd van Real Madrid tegen Auxerre een formaliteit geworden was konden de twee spelers die via hun gele kaart het risico hadden dat ze bij een volgende gele kaart een belangrijke wedstrijd in de volgende ronde van de Champions League zouden missen, beslissen nu een tweede gele kaart te pakken en de schorsing tegen Auxerre uit te zitten. En dat deden zij dus (nadat ze daar door hun trainer de instructie voor hadden gekregen).
Dit wijst op een grote mate van onrechtvaardigheid van het strafsysteem zelf. Een speler begaat overtreding tegen team A. Hij wordt bestraft door de scheidsrechter en wordt vervolgens dankzij de zoveelste gele kaart of rode kaart geschorst, waarbij hij niet tegen club B meedoet. Maar dat kan club A weer benadelen, omdat die met club B in strijd is rondom kampioenschap of degradatie. Doordat de twee spelers van Real Madrid nu niet meedoen tegen Auxerre zou de kans groter kunnen zijn dat Auxerre punten haalt tegen Real Madrid en Ajax wordt uitgeschakeld.
Actief bij vriendschappelijke wedstrijd Ajax in juli 2010
Maar ook de scheidsrechter heeft de situatie verkeerd ingeschat en ook volledig verkeerd aangepakt. Iedereen die de wedstrijd zag wist zeker dat Real Madrid echt niet aan het eind van de wedstrijd hoefde te gaan tijdrekken, omdat ze anders bang waren dat Ajax toch gelijk zou komen. De stand was immers al 3 -0 of 4-0 en de keeper van Real Madrid had tot dat moment maar een moeilijke bal gehad.
Het tijdrekken van de twee spelers van Real Madrid was een evidente poging om een gele kaart te krijgen en zo via die tweede gele kaart het effect van de eerste gele kaart uit die wedstrijd weg te vlakken. Als je dat als scheidsrechter beseft (en dat had hij in ieder geval bij de tweede speler, Ramos, geweten moeten hebben) dan was dat een totaal andere vorm van wangedrag dan tijdrekken. De scheidsrechter had niet meteen een gele kaart moeten trekken, maar had de volgende aanpak moeten volgen. Naar de speler gaan. Hem melden dat hij met dit gedrag geen nieuwe gele kaart zou krijgen, maar onmiddellijk een rode kaart.
Of hij had naar de aanvoerder of trainer kunnen gaan en die verantwoordelijk stellen voor dit gedrag. Als dat niet onmiddellijk zou ophouden dan zou die aanvoerder of trainer een rode kaart krijgen en had de strafcommissie een uitspraak moeten doen in plaats van dat het nu administratief wordt afgewikkeld (beiden kregen hun 2e gele kaart, mogen 1 wedstrijd niet spelen, en hun lijst is weer schoon). Daarmee heeft de scheidsrechter een unieke kans laten liggen om duidelijk een daad te stellen.
Ik ben trouwens heel benieuwd wat voor alternatieven de lezers zien voor het systeem van gele en rode kaarten. Loof twee kaarten uit voor een wedstrijd van Oranje in 2011 voor het beste voorstel. Zet hier jouw voorstel en stem op de inzendingen.
U heeft zojuist gelezen: Inflatie van de gele kaart.
Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.
