Regels zijn regels

Regels zijn regels

6 jaar geleden ben ik weer begonnen met het fluiten van voetbalwedstrijden. Ik begon in groep 4 (4e klasse KNVB). In een aantal jaren ben ik gepromoveerd naar groep 1, o.a. hoofdklasse en eerste klasse, en daarin heb ik nu twee jaar met veel plezier gefloten. Ondanks het feit dat het 50 wedstrijden naar vole tevredenheid van alle betrokkenen is gebeurd moet ik nu weer terug naar groep 2, want regels zijn regels.

Ik heb het genoegen gehad in de afgelopen 2 jaar 20 wedstrijden te fluiten in de hoofdklasse. Elke wedstrijd was weer een genoegen en ik hoefde in geen enkele wedstrijd een rode kaart uit te delen, zelfs niet twee gele. Bij de overige 30 wedstrijden, voornamelijk in de eerste klasse, gebeurde dat slechts 1 keer.

Ik kan me in die twee jaar geen nare ervaring herinneren. Noch op het veld, noch na afloop. Trainers, spelers, maar ook publiek hebben zich altijd goed gedragen. Op dezelfde manier als ik de spelers, trainers en bestuurders heb benaderd, hebben ze ook mij benaderd: met respect en veel plezier in dat spelletje. En als ik weer bij een team of club terugkwam had ik altijd het gevoel dat men daar weer blij mee was.

De reden dat ik vanaf volgend seizoen een lager niveau ga fluiten is gelegen in het feit dat men de regels blijkbaar belangrijker vindt dan de praktijk. Per groep waar je fluit is er jaarlijks een test waarbij je aan bepaalde voorwaarden moet voldoen. Een spelregeltest en een conditie-test. Die laatste test is de afgelopen jaren verzwaard. En hoewel ik bij de wedstrijden -zoals ook uit mijn rapporten blijkt- ook conditioneel opgewassen ben tegen de eisen die gesteld worden (ik loop circa 11 kilometer per wedstrijd, zoals mijn Garmin Frontrunner 405 uitwijst) is de conditietest voor mij een onneembare drempel.  Hetzij een Shuttlerun test met 9 trappen of een Coopertest met 2650 meter. 7 trappen haal ik wel (de  eis voor groep 3) of 2200 meter bij de Coopertest, maar voor mij zijn die grenzen gewoon te hoog.

Het zijn grenzen die ook -en ik ben zelf het bewijs- niet het verschil betekenen tussen goed of slecht fluiten of al dan niet geschikt zijn om je wedstrijden tot een goed einde te brengen. Behalve mijn allereerste wedstrijd in 2003 heb ik alle wedstrijden die ik gefloten heb sindsdien (circa 150) zonder blessures afgemaakt, en dat is mede te danken aan het feit dat ik daar intensief voor train (zowel kracht als cardio). Maar regels zijn regels, ook als het betekent dat mensen die tot tevredenheid functioneren (en ik ben niet de enige wat oudere scheidsrechter waar dit het geval is) teruggezet worden.

Ik heb besloten me er niet tegen te gaan verzetten via publiciteit en/of juridische stappen. Enerzijds omdat niet alleen de scheidsrechters zelf, maar ook de leden van de scheidsrechterscommissies en de rapporteurs mensen zijn die met veel inzet het als hun hobby doen. En uit respect voor hen ga ik het ze nu niet lastig maken. Anderzijds beleef ik veel te veel plezier aan de hobby en wil ik op deze manier mijn eigen plezier niet vergallen. Als de KNVB en/of clubs mensen zoals ik niet op het hoogste niveau willen hebben (en dus de regels strak toepassen) dan is dat meer hun probleem dan de mijne.

De vraag is zelfs of ik volgend seizoen op dat lagere niveau nog kan afmaken, omdat ook dan er een test is, waarvan ik niet weet of ik die op mijn 62e haal en dan moet ik nog een niveau terug. Maar misschien heeft men dan wel bij de KNVB het licht gezien en beseft men dat ze door de eisen die gesteld worden in hun eigen voet schieten. Want er zijn meer oudere scheidsrechters zoals ik, die op deze manier niet verder kunnen/mogen.

Het zou misschien toch verstandig zijn van de KNVB zelf om dat hele systeem van testen van scheidsrechters eens goed tegen het licht houden en te kijken of dit echt is wat men wil.

U heeft zojuist gelezen: Regels zijn regels.

Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.

Terug naar de homepage