Jay Bhattacharya en Vinay Prasad, nu op topfuncties in de Amerikaanse gezondheidszorg, boden tijdens COVID-19 kritisch, wetenschappelijk onderbouwd tegengeluid. Ze verzetten zich tegen lockdowns, schoolsluitingen en mondmaskers bij kinderen. Hun evidence-based benadering werd destijds genegeerd of gecensureerd, maar krijgt nu erkenning binnen het MAHA-project voor hervorming van gezondheidsbeleid.
Lees volledig artikel: Bijzondere sleutelfiguren van het Amerikaanse MAHA project
Make America Healthy Again
In een Amerika is op 22 mei bijzonder rapport uitgebracht in het kader van Make America Healthy Again (MAHA)-project. Het bevat vooral veel statistieken over de gezondheidssituatie in de VS. Cijfers die veelbetekenend zijn en die ook ten dele van belang zijn voor Nederland.
Maar aangezien alles wat in de VS met Trump te maken heeft in Nederland met afschuw en dedain wordt benaderd of genegeerd, zal ook deze informatie het Nederlandse publiek niet bereiken of slechts zwaar gekleurd.
Besef dat Robert Kennedy twee personen op sleutelposities heeft benoemd, die tijdens de Covid-19 periode voor mij voorbeelden waren van mensen die wél onafhankelijk en kritisch bleven denken, vanuit hun wetenschappelijke principes en niet kritiekloos volgden wat WHO/CDC/RIVM en de experts ongefundeerd riepen. Zij bepleitten steeds een evidence-based aanpak
In het andere artikel dat vandaag verschijnt zal ik de “hoogte”-punten van het MAGA-rapport beschrijven. Maar hier wil ik u – voor zover nodig u kennis laten maken met die twee personen waarover ik het heb:
- Jay Bhattacharya, die gezondheidseconoom was op Stanford University en nu de baas is van NIH (National Institute of Health)
- Vinay Prasad, hematoloog-oncoloog, en professor in Epidemiologie en Biostatistiek van de University of California, die nu de directeur is van U.S. Food and Drug Administration‘s Center for Biologics Evaluation and Research, die gaat over biologie en vaccinatie.
Om een indruk te krijgen van hun werk tijdens de Covid-19 periode, treft u wat hoogtepunten van ieder van hen aan:
Jay Bhattacharya
In maart 2020 zette hij grote vraagtekens bij de universele quarantaine die werd voorgesteld. Hij zei toen: “een universele quarantaine zal te grote schade berokkenen op de economie, gemeenschap en de individuele en psychische gezondheid. We moeten onmiddellijke stappen ondernemen om de empirische basis van de huidige lockdowns te evalueren.“
Hij was één van de drie opstellers van de door veel wetenschappers ondertekende “Great Barrington Declaration”. Die richtte zich op “gerichte bescherming”. En dat hield in: “bescherm de kwetsbaren, maar laat jonge en gezonde mensen hun normale leven hervatten”. De drie opstellers, allemaal keien in hun vak, werd vrijwel direct een soort paria’s, omdat ze het waagden zoiets “belachelijks” voor te stellen.
Hij bekritiseerde beleidsmakers omdat zij volgens hem te veel vertrouwden op worst-case modellen en te weinig op daadwerkelijke data (zoals zijn eigen seroprevalentie-onderzoek, dat aantoonde dat de infectiefataliteit veel lager lag dan aanvankelijk gedacht). In een latere terugblik merkte hij op dat analyses aantonen dat lockdowns nauwelijks sterfte hebben voorkomen (gemiddeld een daling van slechts ~0,2% in COVID-sterfte) terwijl de maatschappelijke kosten enorm waren.
Bhattacharya verzette zich tegen het sluiten van scholen, met het argument dat kinderen zelf nauwelijks risico liepen bij COVID-19 en dat de schade van schoolsluitingen groter was dan de winst.
Bhattacharya was eveneens kritisch over verplichte mondmaskers, met name voor kinderen. In 2021 schreef hij (samen met collega Neeraj Sood) een opiniestuk met de veelzeggende titel “Mandatory Masking of School Children is a Bad Idea”. Hierin betoogde hij dat de voordelen van maskers voor kinderen uiterst klein zijn: “De voordelen van mondmaskers om serieuze ziekte of dood aan Covid-19 onder kinderen te voorkomen zijn oneindig klein, terwijl maskers het leren en de communicatie in de klas verstoren.
Bhattacharya heeft gedurende de pandemie stevige kritiek geleverd op de wijze waarop wetenschap en beleid werden gevoerd. Hij meende dat gezondheidsautoriteiten de geclaimde consensus misbruikten om afwijkende stemmen te onderdrukken, in plaats van open te staan voor discussie. Zo stelt hij dat veel van de geldende COVID-beleidslijnen “door de volksgezondheidsestablishment werden doorgedrukt zonder ruimte voor tegenspraak, waarbij men het label ‘de wetenschap’ gebruikte als wapen om critici in diskrediet te brengen.
Met regelmaat kreeg hij te maken met het bestempelen van zijn meldingen op sociale media als “Misinformatie”.
Vinay Prasad
Vanuit een wat andere aanvliegroute nam Vinay Prasad ongeveer dezelfde positie in.
Prasad bekritiseerde lockdowns via zijn website als een onevenwichtige, paniekgedreven reactie die niet solide op bewijs gestoeld was. In zijn reflecties noemt hij de lockdowns (naast andere ingrepen) “irrationele, niet op bewijs gebaseerde reacties uit angst”. Hij stelde dat regeringen in 2020 met de beste intenties begonnen, maar dat langdurige lockdowns al snel meer schade toebrachten dan ze voorkwamen. Prasad wijst op data waaruit bleek dat strenge lockdownregio’s vaak geen significant betere gezondheidsuitkomsten hadden dan regio’s met mildere aanpak, terwijl de sociaal-economische en gezondheidskosten (uitgestelde zorg, psychische problemen, etc.) van lockdowns enorm waren
Prasad was bijzonder fel in zijn kritiek op schoolsluitingen, wellicht nog meer dan op andere maatregelen. Hij noemt de langdurige sluiting van scholen in sommige gebieden “de grootste zelf-aangebrachte wond van de pandemie”
Prasad’s algemene kritiek richtte zich ook op de verstarring en politisering van ‘de wetenschap’ tijdens COVID. Hij heeft herhaaldelijk gesteld dat gezondheidsgremia als de CDC en organisaties als de AAP (Amerikaans pediatersgenootschap) hun geloofwaardigheid schaadden door evidentie te negeren ten gunste van een strikt narratief. Zo noemde hij de CDC-richtlijn om tweejarigen te maskeren een voorbeeld van “liegen” tegen het publiek, aangezien er geen goed bewijs was voor nut, en meende hij dat experts die dergelijke onwetenschappelijke aanbevelingen deden hun autoriteit misbruikten.
In plaats van een open debat toe te laten, werd volgens Prasad kritiek van mensen zoals hijzelf weggezet als “anti-wetenschappelijk”, waardoor een gezonde wetenschappelijke discussie verstomde. “Ze hebben de term ‘de wetenschap’ bewapend om tegenstanders in diskrediet te brengen,” schreef hij over de overheidsexperts die geen tegenspraak duldden. Dit vindt Prasad buitengewoon gevaarlijk: het grootste gevaar voor de toekomst is dat eerlijke dialoog werd voorkomen, wat ertoe leidt dat fouten niet worden herkend en publiek vertrouwen in de wetenschap afbrokkelt. Hij wijst erop dat veel beslissers weigerden terug te komen op eenmaal ingenomen standpunten, ondanks nieuwe data. In Prasad’s ogen was er tijdens de pandemie een klimaat ontstaan waarin twijfel of nuance als verraad aan “de wetenschap” werd gezien, en dat is juist onwetenschappelijk.
Voorspelbare reacties
Als je terugleest waar deze twee voor hebben gepleit is het toch een schande hoe o.a. deze twee personen zijn behandeld door de machthebbers binnen de wetenschap. Iets wat we in Nederland ook hebben kunnen zien.
Het bepleiten voor evidence-based aanpak? Hoe durven ze toch.
De wetenschap heeft tijdens de Coronaperiode heel veel enorme steken laten vallen. Ik heb die 6 weken geleden ook opgesomd in mijn open brief aan Prof. Robbert Dijkgraaf. Maar het is veelbetekenend dat de professor die net aangesteld is om zich bezig te houden met het spanningsveld tussen wetenschap en maatschappij, op die open brief niet reageert.
De reden zal liggen in datgene wat we ook bij de betrokken wetenschappers van RIVM en OMT hebben kunnen vaststellen: op geen enkele manier bereid om de eigen adviezen en het eigen optreden te evalueren. Daarbij ondersteunt door de media die daar ook geen zin in hebben, mede door het feit dat toen puntje bij paaltje kwam, op het punt supreme, zij het zelf ook sterk hebben laten afweten.
Het is toe te juichen dat men in de VS juist deze mensen op een centrale plek hebben geplaatst voor het leiden van de gezondheidszorg na die enorme wetenschappelijke calamiliteit. Maar het is veelbetekenend hoe daar door de politieke tegenstanders in de VS en bij alle traditionele media in Nederland ermee wordt omgegaan. Zwart maken of negeren.
Maar ho belangrijk hun werk is, dat kan je afleiden uit het grote rapport dat op 22 mei is uitgebracht over de stand van de gezondheid van de Amerikaanse bevolking. Daar leest u over in dit artikel:
