Maak een einde aan die beschamende Coronatoegangspas schertsvertoning!

Leestijd: 11 minuten

Maak een einde aan die beschamende Coronatoegangspas schertsvertoning!

Waarom het ethisch weerzinwekkend en epidemiologisch irrelevant is

Nederland heeft 25 januari het VK en Ierland gevolgd bij het openstellen van winkels en restaurants. Als bezoeker van Nederland was ik optimistisch dat de vernietigende internationale gegevens over de doeltreffendheid van vaccins tegen infecties hen ertoe zou hebben overgehaald hun systeem van vaccinatiepaspoorten onmiddellijk af te schaffen in plaats van de poppenkast nog langer te laten voortduren.

Helaas heeft de Nederlandse regering besloten het systeem van vaccinatiepaspoorten in stand te houden. Maar zonder rekening te houden met de berg bewijsmateriaal waaruit blijkt dat vaccinatiepassen vanuit epidemiologisch oogpunt irrelevant zijn geworden.

Nederland is niet de enige die de naïeve hoop koestert dat een vaccinpaspoortsysteem hen op de een of andere manier door de laatste fase van de pandemie zou helpen modderen. Deze hoop werd tot voor kort ook in het Verenigd Koninkrijk en Ierland gekoesterd. En wordt kennelijk nog steeds gevoed door landen waar de vaccinpaspoortregeling nog steeds van kracht is. Zoals Duitsland, Italië, Frankrijk, Zweden, Canada, delen van Spanje, Australië, Nieuw-Zeeland en tal van Amerikaanse staten.

Onverdedigbaar

De EU-Commissie prijst haar eigen vaccinatiecertificeringssysteem aan als “een succesverhaal” van de EU. Het certificaat blijft in deze tijden van pandemie veilig reizen voor burgers in de hele Europese Unie vergemakkelijken”. Zowel vanuit ethisch als epidemiologisch oogpunt is het echter beschamend en onverdedigbaar dat vrije samenlevingen na de Verlichting blijven vertrouwen op deze discriminerende regelingen.

In wat volgt betoog ik dat het nieuwe bewijs voor de effectiviteit van vaccinatie de zaak van de vaccinatiepaspoorten volledig uit het lood slaat, zelfs op pragmatische, utilitaire gronden. Maar voordat we ingaan op de utilitaristische argumenten tegen vaccinpaspoorten, is het belangrijk erop te wijzen dat er zwaarwegende ethische redenen zijn om een vaccinpaspoort – zelfs in het beste geval, waarin het de ziekte met succes terugdringt – te diskwalificeren als een volstrekt ongeschikt instrument voor ziektebestrijding. En dat in een samenleving die individuele vrijheid en gepersonaliseerde gezondheidszorg hoog in het vaandel heeft staan.

De ethiek van Vax-paspoorten

We hebben reden om ons te verzetten tegen elk volksgezondheidsplan dat de meest intieme gezondheidskeuzes van burgers delegeert aan een groep “deskundigen” op afstand die zogenaamd weten wat het beste is voor iedereen. Elk vaccinpaspoortprogramma van het soort dat nu door de leiders van de “vrije wereld” wordt goedgekeurd, maakt het onmogelijk voor patiënten en hun artsen om een redelijke marge van voorzichtigheid en discretie te betrachten bij het beheer van gezondheidsrisico’s.

Dit aangezien elke afwijking van de officieel voorgeschreven handelwijze (in dit geval, “iedereen moet vaccineren”) voor overheidsfunctionarissen moet worden gerechtvaardigd door een buitengewone wettelijke vrijstelling. In plaats van een vrije beslissing van de patiënt in overleg met zijn of haar arts.

Verleiding weerstaan

We moeten de verleiding weerstaan om mensen te behandelen als vectoren van ziekten die door algoritmen gemanipuleerd kunnen worden. In plaats van als personen die gerespecteerd moeten worden als doelen op zich. Het uitwissen van de individuele vrijheid is geen aanvaardbare prijs voor de bevordering van een doelstelling van volksgezondheid.

Toch, aangezien voorstanders van vaccinpaspoorten herhaaldelijk volhouden dat het uitsluiten van ongevaccineerden van openbare gelegenheden grote voordelen voor de volksgezondheid zal opleveren, of de wereld “veiliger” zal maken voor Covid-19, laten we onze ethische bezwaren even opzij zetten, om de utilitaristische argumenten voor vaccinpaspoorten op hun eigen voorwaarden te bekijken.

Het nut van Vax paspoorten:
Is het waarschijnlijk dat ze de overdracht van ziekten verminderen?

Er zijn twee belangrijke rechtvaardigingen voor het behoud van een systeem van vaccinpaspoorten, hetzij in het binnenland hetzij internationaal:

• dat zij de overdracht van Covid-19 in de gemeenschap verminderen, of
• dat zij de mensen ertoe kunnen aanzetten de best mogelijke keuzes te maken voor hun eigen gezondheid, wat betere gezondheidsresultaten oplevert voor de individuele burger en de gecumuleerde druk op het gezondheidssysteem verlicht.

De reden die door voorstanders van vaccinatiecertificaten wordt aangevoerd, zoals we kunnen zien in de eigen verklaringen van de EU-Commissie over het vergemakkelijken van “veilig reizen”, is meestal de eerste, namelijk dat ze ons helpen de overdracht van ziekten te bestrijden. Laten we dus eerst deze rechtvaardiging bekijken. Is het waarschijnlijk dat vaccinpasjes de overdracht van Covid-19 in de gemeenschap verminderen?

Het korte antwoord is, nee, dat doen ze niet.

De balans van het bewijsmateriaal toont overweldigend aan dat vaccinpasprogramma’s, als pogingen om de overdracht van Covid te verminderen, een dwaas dwaalspoor zijn. Aangezien noch de Nederlandse volksgezondheidsautoriteiten, noch de Europese Commissie, noch de Franse regering, noch de Italiaanse regering, noch het Amerikaanse Center for Disease Control, noch de Amerikaanse Food and Drug Administration, geïnteresseerd lijken in het publiceren van het relevante bewijsmateriaal, heb ik de tijd genomen om zelf een deel ervan te verzamelen.

1. Bewijs voor afnemende immuniteit van vaccins

Er bestaat op dit moment een sterke internationale consensus dat de immuniteit die Covid-vaccinaties tegen infecties verlenen, binnen een paar maanden geleidelijk en aanzienlijk afneemt. Volgens het Europees Geneesmiddelenbureau “blijkt uit de resultaten van recent gepubliceerde studies dat de doeltreffendheid van het vaccin tegen symptomatische ziekte voor Omicron lager is dan voor andere varianten. En ook de neiging heeft in de loop van de tijd af te nemen” (cursivering toegevoegd).1

Een van Israëls vooraanstaande vaccinexperts, professor Cyrille Cohen, die aan het hoofd staat van het laboratorium voor tumorimmunologie aan de Bar Ilan-universiteit en lid is van Israëls nationale adviescommissie voor klinische proeven met SARS-COV2, merkte onlangs in een interview met Freddie Sayers op dat met de komst van Omicron “beide (gevaccineerde en niet-gevaccineerde personen) besmet kunnen raken, min of meer in hetzelfde tempo”.

Iedere 4 maanden een booster?

Het is verleidelijk te denken dat we het probleem van de afnemende immuniteit voor vaccins kunnen oplossen door gewoon regelmatig “boosters” toe te dienen. Veronderstel bijvoorbeeld dat vaccins niet langer beschermen tegen infectie binnen, laten we zeggen, 4-5 maanden. Moeten we dan niet gewoon iedereen elke 4 maanden een opkikker geven?

Er zijn twee redenen waarom dit geen goed idee is:

– Ten eerste zou het logistiek gezien erg ingewikkeld zijn om elke 4 maanden een vaccinatiecampagne voor de hele bevolking op te zetten;
– Ten tweede, en dit is nog belangrijker, zou dit het zoveelste medische experiment voor de hele bevolking zijn, waarvan we niet zeker kunnen zijn dat het veilig is. De Europese Medicijnen Associatie heeft al gewaarschuwd dat “te veel doses COVID-19 vaccins uiteindelijk het immuunsysteem van het lichaam zouden kunnen verzwakken, waardoor de extra injecties ondoeltreffend zouden worden”, zoals hier gemeld.

“De geneesmiddelenregulator van de Europese Unie waarschuwt dat te veel doses COVID-19-vaccins uiteindelijk het immuunsysteem van het lichaam kunnen verzwakken. Hierdoor worden de extra injecties ondoeltreffend. Marco Cavaleri, het hoofd van de vaccinstrategie van het Europees Geneesmiddelenbureau, zei eerder deze week dat boosters “één keer, of misschien twee keer, kunnen worden toegediend. Maar het is niet iets dat volgens ons voortdurend moet worden herhaald”. Cavaleri zei in plaats daarvan dat boosters net als een jaarlijkse griepprik moeten worden toegediend.”

Dit advies werd overgenomen door de Wereldgezondheidsorganisatie, zoals hier gerapporteerd.

“Een vaccinatiestrategie op basis van herhaalde boosterdoses van de oorspronkelijke vaccinsamenstelling is waarschijnlijk niet geschikt of duurzaam”,

aldus de Technical Advisory Group on Covid-19 Vaccine Composition (TAG-Co-VAC) van de WHO in een dinsdag gepubliceerde verklaring.

2. Gerapporteerde infectieniveaus onder gevaccineerde en niet-gevaccineerde burgers

Aangezien de bestaande Covid-vaccinaties een vorm van immuniteit tegen infectie verlenen die vrij snel na verloop van tijd vermindert, in het bijzonder tegen Omicron, zelfs bij mensen die al twee vaccinaties hebben gehad, is het waarschijnlijk dat iedereen die niet zeer recent (zeg in de afgelopen 4 of 5 maanden) dubbel is gevaccineerd of een boost heeft gekregen, een risico loopt dat vergelijkbaar is met dat van de niet-gevaccineerden om besmet te raken en Covid-19 over te dragen.

Een zeer groot deel van de burgers die in aanmerking zouden komen voor een vaccinatiepaspoort (volgens de nieuwe verordeningen die nu voor de EU zijn voorgesteld, zou een Covid-certificaat maximaal 9 maanden geldig zijn) zou het virus dus waarschijnlijk in vergelijkbare of mogelijk zelfs hogere mate overdragen dan niet-gevaccineerde burgers. (Althans ervan uitgaande dat veel niet-gevaccineerde burgers al Covid-gereïnfecteerd zijn en dus de superieure immuniteit genieten die wordt verleend door natuurlijke blootstelling aan het virus).

Wordt deze veronderstelling gestaafd door officiële gegevens over Covid-besmettingen?

Ik denk het wel, maar ik laat de lezers zelf oordelen. Om te beginnen is het opmerkelijk dat in landen met een hoog vaccinatieniveau, zoals Israël, Denemarken, Italië, Ierland, het VK en België (waarvan sommige tot voor kort vaccinatiepassen toepasten), het aantal positieve Covid-tests (maar gelukkig in veel mindere mate het aantal ziekenhuisopnames en sterfgevallen) deze winter door het dak is gegaan. Als de Covid-vaccins de infectie- en overdrachtsniveaus aanzienlijk zouden verlagen, is het moeilijk te zien hoe dit mogelijk is.

Officiële testgegevens

Laten we eens kijken naar de officiële testgegevens die het Britse Health Security Agency heeft verzameld voor week 3 van 2022. Verontrustend genoeg voor de voorstanders van vaccinatieverplichtingen blijkt uit deze gegevens dat de gevaccineerde bevolking in de leeftijd van 18-39 jaar in vergelijkbare mate positief test op Covid-19. En in de leeftijd van 40 tot 79 jaar bijna twee keer zo vaak als de niet-gevaccineerde bevolking.

Toegegeven, dit zijn geen gerandomiseerde tests en ze zijn onderhevig aan verstorende factoren. Als bijvoorbeeld een onevenredig aantal gevaccineerde burgers Covid-tests aanvraagt, zou dit het aantal Covid-gevallen onder de gevaccineerden kunstmatig kunnen opdrijven. Desalniettemin werpen deze gegevens, zelfs als rekening wordt gehouden met deze mogelijke verstorende factoren, ernstige twijfels op over het idee dat vaccins een substantiële bescherming bieden tegen infectie of de overdracht van het virus in de gemeenschap aanzienlijk zullen verminderen.

Denemarken

Laten we tenslotte eens kijken naar de officiële testgegevens van 90.439 positieve Covid-gevallen in Denemarken in november en december 2021, geanalyseerd door het Deense Statens Serum Institute, een instituut voor infectieziekten dat verbonden is aan het Deense ministerie van Volksgezondheid. Opnieuw zien we een vergelijkbaar patroon: een onevenredig hoog aantal positieve Omicron-varianttesten in de gevaccineerde populatie. Toegegeven, de wanverhouding is niet zo dramatisch als wat we zien in de gegevens van het VK. Maar het is nog steeds zeer opvallend.

Binnen een nationale populatie die voor 78% gevaccineerd is:

• 89,7% van de positieve Omicron-tests (op een totaal van 41.242 Omicron-gevallen) die in deze steekproef zijn geanalyseerd, komen voor bij mensen die volledig of dubbel gevaccineerd zijn.
• Terwijl slechts 8,5% van de positieve Omicron-gevallen zich voordoen bij de niet-gevaccineerde bevolking.

Nogmaals, als gevaccineerde burgers in grotere aantallen aanwezig zijn voor tests, zou dit een verwarrende variabele kunnen zijn. Het blijft echter een feit dat de overweldigende meerderheid van Omicron-infecties die in deze officiële Deense testgegevens worden ontdekt, voorkomen bij burgers die gevaccineerd zijn. Dit is zeer belangrijk. Aangezien Omicron snel de nieuwe dominante variant aan het worden is in vele delen van Europa en de rest van de wereld.

Met al deze gegevens op tafel is het werkelijk verbijsterend voor mij dat een serieuze, wetenschappelijk competente volksgezondheidsinstantie ook maar een moment zou kunnen geloven dat het verpakken van ongeteste gevaccineerde mensen in bars en restaurants, of hen op vliegtuigen zetten, en het wegsturen van hun ongevaccineerde medeburgers, een significant dempend effect zal hebben op de algemene overdrachtsdynamiek voor Covid-19.

Het “aansporen” van mensen om betere gezondheidskeuzes te maken?

Als ik gelijk heb, en het zeer onwaarschijnlijk is dat vaccinpaspoorten een significante rol spelen in het verminderen van de overdracht van Covid, dan blijft er maar één rechtvaardiging over voor het gebruik ervan. Namelijk burgers straffen voor het niet maken van de best mogelijke keuzes voor hun eigen gezondheid, en hen zo aanzetten tot gezonder leven.

Eén versie van dit argument waardeert de gezondheid van de burger onafhankelijk van de bredere sociale gevolgen. Terwijl een andere versie hoopt de gezondheidsrisico’s in hun totaliteit te verminderen en zo de druk op ons gezondheidssysteem te verlichten.

Het argument zou ongeveer als volgt kunnen luiden:

1. Zelfs als vaccinatie niet doeltreffend is om de overdracht in de gemeenschap te verminderen, zijn er aanwijzingen dat vaccins het risico van ziekenhuisopname en overlijden kunnen verminderen. Vooral bij oudere en ziekere cohorten. (Deze cohorten zijn onevenredig vertegenwoordigd in de Covid-ziekenhuisopnamegegevens).
2. Het ongemak en de kosten van voortdurende tests zouden een ongevaccineerde ertoe kunnen brengen zich er eindelijk bij neer te leggen en een Covid-vaccin te aanvaarden. Of die booster te krijgen die hij al zo lang aan het uitstellen was.
3. Zo “redden” we die persoon van slechte gezondheidsresultaten.
4. Bovendien, als we voldoende burgers “bekeren” tot het nemen van het vaccin – vooral degenen in hoge risicocategorieën – dan kunnen we de totale belasting van ziekenhuizen en zorgverleners verminderen.

Dit argument is niet zonder aantrekkingskracht, vooral in een samenleving die verzadigd is met een utilitaristisch verhaal over volksgezondheid. Het is echter zowel vanuit ethisch als vanuit medisch oogpunt zeer problematisch.

Vanuit ethisch oogpunt is een vaccinpaspoort in feite een methode om mensen te dwingen een specifieke medische ingreep te ondergaan. Hierbij wordt het heilige beginsel van geïnformeerde toestemming voor een medische behandeling overboord gezet. Dit beginsel bestaat om de redelijke autonomie van mensen te beschermen tegen pogingen van openbare of particuliere factoren om de gezondheidskeuzen van een patiënt tegen zijn wil te “beheren”.

Persoonlijke autonomie

Persoonlijke autonomie in de medische sfeer is niet alleen belangrijk omwille van zichzelf. Maar ook omdat het elke patiënt in staat stelt alle relevante risico’s van een medische ingreep in overleg met zijn arts zorgvuldig af te wegen. Het overschaduwen van geïnformeerde toestemming zal, zelfs als men erin slaagt de collectieve ziektelast te verminderen. (Wat zeer discutabel is, gezien de onbedoelde schade die wordt veroorzaakt door het beperken van de keuze van de patiënt.

Waaronder slecht afgestemde risicobeoordelingen op het niveau van de individuele patiënt, fouten van deskundigen en verminderd vertrouwen in de overheid), resulteren in veel individuele schade. Waaronder medische tirannie, het opleggen van medische risico’s die niet worden gerechtvaardigd door de persoonlijke medische voorgeschiedenis van een patiënt, en fysieke schade als gevolg van medische ingrepen die onder dwang worden opgelegd.

Onder druk zetten

Bovendien, als we het gebruik van vaccinpaspoorten toestaan als strategie om burgers onder druk te zetten om meer verantwoorde en verlichte gezondheidskeuzes te maken – hetzij voor hun eigen bestwil, hetzij om de druk op ziekenhuizen te verlichten – dan zouden we er geen probleem mee moeten hebben om boetes of straffen op te leggen aan rokers, overmatige alcoholconsumptie of zwaarlijvigen. Aangezien hun gedrag duidelijk hun eigen risico op ziekenhuisopname verhoogt. En als geheel genomen, verhogen zij vrijwel zeker ook de lasten voor ziekenhuizen en zorgverleners.

Degenen die het principe van medische dwang “in het belang van de patiënt” en/of ter verlichting van de druk op de ziekenhuiscapaciteit aanvaarden, zouden er geen moeite mee moeten hebben zwaarlijvige mensen of rokers of overmatige drinkers tot tweederangsburgers te maken. Totdat zij “met het programma meekomen” en hun onverlichte gedrag beteren. Maar velen van ons zouden zich verzetten tegen het vooruitzicht van een maatschappij die het dwangapparaat van de Staat gebruikt om mensen te straffen en te marginaliseren. Totdat zij ermee instemmen hun levensstijl in overeenstemming te brengen met de “optimale” gezondheidsresultaten, zoals vastgesteld door een of ander ver verwijderd orgaan van “deskundigen”.

Risico’s van Technocratische Berekeningen

Een dergelijke benadering van de volksgezondheid zou de relatie tussen heersers en burgers radicaal veranderen. Dit door persoonlijke keuze en voorzichtigheid ondergeschikt te maken aan de dictaten van volksgezondheidsgoeroes die, op basis van de nieuwste algoritmen, beslissen welke medicijnen en levensstijlen het meest geschikt zijn om de gezondheid van de burgers te optimaliseren. In zo’n samenleving zouden burgers willoos worden onderworpen aan technocratische berekeningen die op allerlei manieren verkeerd kunnen uitpakken.

Hier is een manier waarop technocratische berekeningen slecht kunnen uitpakken. Namelijk richtlijnen voor de hele bevolking, zelfs als ze geschikt zijn voor een groot aantal burgers, kunnen zeer slecht zijn aangepast aan de persoonlijke omstandigheden en geschiedenis van sommige burgers. Neem het geval van grootschalige vaccinatiecampagnes. Laten we aannemen dat de Covid-vaccins daadwerkelijk een duidelijk voordeel opleveren voor grote delen van de bevolking. Dit betekent niet noodzakelijkerwijs dat alle bevolkingsgroepen er baat bij hebben.

Neem bijvoorbeeld de burgers die jong en gezond zijn, of die al één of twee keer Covid-19 hebben gekregen. Voor deze beide groepen is het zeer de vraag of de bekende en onbekende risico’s van deze nieuwe vaccins worden gecompenseerd door hun medische voordelen.

Natuurlijke immuniteit

We weten nu dat de overgrote meerderheid van de Covid-ziekenhuisopnames (volgens deze studie, gepubliceerd op de website van het CDC, 94,9%) patiënten met comorbiditeiten betreft; we weten ook dat natuurlijke immuniteit beter en langduriger is dan immuniteit op basis van vaccins.2 Dus door de bevolking in het algemeen, jong en oud, gezond en ziek, te dwingen zich te laten vaccineren, worden veel mensen gedwongen een onnodig medisch risico te nemen.

Een andere manier waarop technocratische berekeningen ernstig de mist in kunnen gaan is dat zij de risico’s van hun systemische ingrepen op overmoedige wijze onderschatten. Neem opnieuw het geval van een grootschalige vaccinatie. Door een hele bevolking onvrijwillig te onderwerpen aan een relatief nieuw vaccin, dwingen de machthebbers iedereen tot een gigantisch medisch experiment, zonder uitzonderingen. Maar noch de architecten van deze ambitieuze vaccinatiecampagnes, noch iemand anders kan garanderen dat een dergelijk experiment voor iedereen goed zal uitpakken. Aangezien niemand de langetermijnrisico’s van deze specifieke vaccins kent.

Als mensen vrij zijn om aan zo’n experiment deel te nemen, kunnen burgers hun eigen risicobeoordelingen maken. En zal de schade van het experiment voor de hele bevolking worden beperkt door een zelfgekozen “controlegroep” die ervoor heeft gekozen niet deel te nemen.

Samenvattend

Er zijn twee mogelijke rechtvaardigingen voor een pasjessysteem met vaccins:

Ten eerste, dat het de overdracht van Covids zal verminderen.

Het bewijs voor afnemende immuniteit voor infectie in de maanden na vaccinatie, gekoppeld aan internationale gegevens over infectieniveaus onder gevaccineerde en niet-gevaccineerde burgers, maakt deze rechtvaardiging volstrekt ongeloofwaardig.

Ten tweede zou men kunnen aanvoeren dat het bestraffen van niet-gevaccineerden burgers onder druk kan zetten om keuzes te maken die beter zijn afgestemd op optimale gezondheidsresultaten. Zowel op individueel als op collectief niveau.

Dit argument faalt omdat
– het uitgaat van een sterk paternalistische relatie tussen politieke machthebbers en burgers,
– geen rekening houdt met de cruciale rol van voorzichtigheid bij persoonlijke gezondheidskeuzes,
– en het risico onderschat dat technocratische, voor de hele bevolking geldende richtlijnen verkeerd uitpakken.

Hoe sneller we een eind maken aan deze beschamende schertsvertoning van de vax-pas, hoe beter voor iedereen.

Het originele artikel van David Thunder treft u hier aan.

U heeft zojuist gelezen: Maak een einde aan die beschamende Coronatoegangspas schertsvertoning!

Volg Maurice de Hond op Twitter | YouTube | Facebook | LinkedIn.