De absurde realiteit van dit coronabeleid: een persoonlijk voorbeeld

Leestijd: 3 minuten

Gastblog van een leraar (naam en achtergrond bekend)

Ik sta voor een onmogelijke keuze: linksom of rechtsom word ik door deze overheid gedwongen om mezelf en mijn gezin schade te doen.

Mijn situatie samengevat in vier punten:

1 – Allereerst iets over mijn achtergrond. Ik ben een 39-jarige man, echtgenoot en vader van drie opgroeiende kinderen. Ik sport drie keer in de week, eet gezond, rook niet, drink nauwelijks. Het coronavirus is voor mij sowieso amper een bedreiging. Het opdringen van het vaccin is alleen op basis hiervan al discutabel, te meer omdat uit steeds meer cijfers blijkt dat het vaccin niet goed werkt tegen het doorgeven van de infectie.

2 – In december 2020, dus nog voordat het vaccinatieprogramma begon, heb ik covid gehad. De kans is zeer groot dat ik het heb opgelopen tijdens het lesgeven aan een klas van 30 leerlingen in een slecht geventileerd lokaal. Het vocht stond op de ramen en op dat moment wist ik al: dit is niet verstandig. Ik heb die les toch gegeven. De dagen daarna bleek er een enorme uitbraak in juist die klas en testte ik ook positief. Ik neem het mijn werkgever niet kwalijk, want ik vond (en vind) het zeer belangrijk dat de fysieke lessen doorgang vinden, dus was zelf bereid dit risico te nemen. Na een week flink ziek te zijn geweest, met griepachtige verschijnselen. ben ik gelukkig volledig hersteld zonder klachten op langere termijn. Ik heb hiermee natuurlijke weerstand tegen het virus opgebouwd.

Nu word ik geconfronteerd met de QR-samenleving en dit plaatst mij in een onmogelijke situatie:

• Ik kom niet in aanmerking voor een QR-code op basis van mijn doorgemaakte infectie. De termijn voor een doorgemaakte infectie zou weliswaar verlengd worden van een half jaar naar een jaar, maar ik ben destijds getest bij een commerciële teststraat en niet bij de GGD. Ik wilde, in het belang van mijn leerlingen, direct weten of ik besmet was. Om die reden krijg ik geen QR-code (die anders ook in december 2021 zou aflopen).
• Ik zou mij dus zo’n beetje iedere dag moeten laten testen om een groen vinkje te krijgen, terwijl ik waarschijnlijk betere bescherming geniet dan menig gevaccineerde. Een serologische test heeft geen zin, want blijkbaar is onze regering van mening dat de aanwezigheid van antistoffen er niet toe doet (nog los van de aanwezigheid van T-cellen en andere vormen van bescherming). Met de invoering van 2G vervalt deze testoptie.
• Een laatste optie is dan om mij alsnog te laten vaccineren. Het vaccin geeft echter risico’s op ernstige bijwerkingen, die toenemen als iemand de infectie al heeft doorgemaakt. Iets dat door Hugo de Jonge zelf is benoemd tijdens een debat. Met name het risico op myocarditis acht ik reëel. Kort geleden is er daarnaast een vorm van trombose vastgesteld bij me, waardoor het nemen van het vaccin extra risicovol is.
• De belangrijkste overweging is echter dat ik principieel weiger mee te werken aan de QR-samenleving. Ik vind dat we de overheid hiermee instrumenten in handen geven die buitenproportioneel en gevaarlijk zijn. Ik geloof in een vrije samenleving, waar vrije burgers, in overleg met hun huisarts, hun eigen afweging en medische keuzes maken.

Sociale leven

Het gevolg van deze absurde realiteit: mijn sociale leven valt weg. Ik kan niet langer naar koor, niet meer zwemmen, uit eten of spontaan een drankje doen met collega’s. Ik accepteer dat en blijf hopen op verandering in Den Haag. Maar wat erger is: mijn kinderen (basisschoolleeftijd) worden door dit alles ook geraakt. Wij kunnen niet meer naar musea, pretparken, McDonalds, enz. En nu het pijnlijkste: familieleden en vrienden blijven dat gewoon doen, zelfs als men zegt tegen de QR-code te zijn. Dat maakt ons zo wanhopig: te zien dat alles gewoon doorgaat, dat er zo weinig mensen opstaan en echt bereid zijn om solidair te zijn. Dat is de blijvende schade van deze hele crisis.

Ik zie de toekomst dan ook met vrees tegemoet: invoering van de QR-code op het werk gaat betekenen dat ik mijn baan verlies, de familie wordt verscheurd door tegenstellingen, toenemend wij-zij denken, verenigingen en maatschappelijke verbanden worden kapotgemaakt. Dit is allemaal onherstelbare schade. En het bizarre is: de volksgezondheid is er niet bij gebaat, want persoonlijk geloof ik dat die QR-pas averechts werkt. Het aantal besmettingen is omhoog geschoten sinds dat ding is ingevoerd. Er zal wel een keer een plafond bereikt worden en vervolgens wordt dat dan als argument gebruikt om aan te tonen dat deze politiek gewerkt heeft. Waarna het hele circus volgend jaar opnieuw begint…

Ik heb het gevoel in een bizarre, slechte B-film beland te zijn.

U heeft zojuist gelezen: De absurde realiteit van dit coronabeleid: een persoonlijk voorbeeld.