Angst viert zege in New York City – Nederland pas op

Leestijd: 5 minuten

Angst viert zege in New York City – Nederland pas op

door Youp van den Berg

Sinds 2018 woon ik in New York –  “de hoofdstad van de wereld”. Een stad die voor vele Nederlanders tot de verbeelding spreekt. Voor gevaccineerden zijn de Amerikaanse grenzen sinds 8 November 2021 weer open. Ik moedig iedere Nederlander aan om een kijkje te komen nemen zodat men zich kan voorbereiden wat er voor hen in het verschiet ligt. Voor iedereen die deze kans niet heeft, volgt hieronder een korte impressie.

Waar is onze 21^e -eeuwse Franklin D. Roosevelt?

Het is Zaterdag 13 November. Over de East River kijk ik vanaf de boulevard in Domino Park uit naar de weergaloze gebouwen op Manhattan. De “FDR Drive” omlijnt de oostzijde van het eiland als belangrijke verkeersader. De autoweg is vernoemd naar Franklin D. Roosevelt. Het was FDR die in 1933 tijdens zijn inauguratie sprak:

“So, first of all, let me assert my firm belief that the only thing we have to fear is … fear itself — nameless, unreasoning, unjustified terror which paralyzes needed efforts to convert retreat into advance.”

In de context van de grote depressie zijn dit de relativerende woorden, die we vandaag meer dan nodig hebben om uit de corona angst-verlamming te komen. Echter is het de burgemeester van New York, Bill de Blasio, die maar al te graag angst aanjaagt en vaccinaties aanmoedigt met gratis hamburgers. Donut-fabrikant Krispy Kreme grijpt de corona situatie met beide handen aan voor een stukje corporate marketing: gratis donuts als je je laat vaccineren.

Iedereen mag door met zijn ongezonde levensstijl zolang de prik maar wordt gezet. Amerika moet blijven verdienen en “iets niet doen” is moeilijk commercieel te maken. De snelweg kan wat mij betreft beter zo snel mogelijk hernoemt worden, want de oud-president heeft zich de afgelopen twee jaar al waarschijnlijk meer dan eens omgedraaid in zijn graf.

Angst op het werk

Ik loop noordwaarts over de boulevard langs de oude Domino Suiker fabriek. Het prachtige gebouw wordt gerenoveerd tot kantoorpand. Ik vraag me af of het de investering waard is, want de kantoor cultuur lijkt al lang verziekt te zijn in de stad. Verschillende bedrijven verplichten ongevaccineerde werknemers een mondkapje te dragen op kantoor. Zo wordt in New York de angst pandemie op de werkvloer uitgespeeld over dezelfde gepolariseerde lijn als de politiek.

De maskers lijken wetenschappelijk ongefundeerd te zijn en daarmee een vals gevoel van veiligheid te geven, maar dat is geaccepteerde nevenschade voor een van de belangrijkste pressiemiddelen voor het grootschalige vaccinatie-programma. Wel zo makkelijk voor de andere collega’s om te zien waar het gevaar vandaan komt. Er over praten mag niet, want het ligt allemaal te gevoelig. Zolang iedereen maar weet wie er zogenaamd een gevaar voor de samenleving vormt.

Angst in het openbaar

Ik loop verder langs de luxe appartementengebouwen die dit deel van Williamsburg hebben veranderd van hipster-epicentrum tot toevluchtsoord van bankiers en hun gezinnen. Twee ouders lopen mij met een baby in de kinderwagen voorbij. Het kind van nog geen jaar oud draagt in tegenstelling tot zijn angstige ouders een masker. Het kind is immers nog niet gevaccineerd en vormt daarmee een gevaar voor zichtzelf en anderen. De frisse lucht vanaf de East River waait het kind voorbij. De ouders worden warm bij de gedachte dat de FDA-approvals voor vaccinaties zich steeds sneller uitbreiden.

Bij Gran Torino, een hip restaurant op Berry Street, dienen gasten als onderdeel van het New Yorkse 1G beleid hun vaccinatiebewijs en paspoort te laten zien. De gasten krijgen een sticker van de host met het verzoek om deze zichtbaar op hun kleding te dragen. De sticker leest: “I am vaccinated”. Lachend worden de stickers opgeplakt en de eerste drankjes worden besteld. De gasten laten ondertussen de onzinnigheid van dit beleid compleet aan zich voorbij gaan.

Ongevaccineerden hebben immers geen plek meer in de openbare samenleving vol van angst in New York City, en komen restaurants niet meer binnen. Toch voelt het management van Gran Torino zich genoodzaakt om een ongefundeerd gevoel van veiligheid voor hun nietsvermoedende gasten te versterken met deze waanzinnige sticker. Vaccinatie lijkt in New York een “badge-of-honor” geworden in de strijd tegen een virus met een gevaar dat totaal uit proporties is getrokken.

Angst bij vrienden

Mijn telefoon gaat af en ik stop langs de kant van de weg om het appje te lezen. Het is van een vriendin die deze avond haar verjaardag viert. Een last minute verzoek in de groepsapp waar alle gasten van die avond onderdeel van zijn, luidt als volgt: ‘Graag een vaccinatiebewijs of een negatieve test voorafgaande het feest in leveren.’ Met begrip voor de angst die veel mensen nog steeds hebben, poog ik het bizarre verzoek te verantwoorden, maar besluit vervolgens de gastvrouw een bericht te sturen dat ik er vanavond niet bij zal zijn gezien het in mijn ogen beledigende toegangsbeleid.

Op het verzoek tot testen of vaccinatie is al heel wat af te dingen, maar de controle daarvan in vriendelijke sfeer gaat nog een stap verder. Ik vraag me af wat voor mensen de jarige-job heeft uitgenodigd waarvoor zij deze burger-controle noodzakelijk acht. Ze laat me weten dat het een kleine moeite is om de veiligheid te waarborgen. Ik heb geen zin meer in haar feest.

Angst in Nederland

Vanuit New York City volg ik de situatie in Nederland op de voet. Ook in Nederland lijkt angst voor het virus nog steeds bij te dragen voor het draagvlak van de kortzichtige paniek maatregelen en de opeenstapeling van onlogische verhalen vanuit het kabinet. Angst is een slechte raadgever, maar angst lijkt de afgelopen twee jaar de huis-consultant van het Nederlandse volk geweest te zijn. Mensen zijn vooral bezig met het terug winnen van hun vrijheden en gaan voorbij aan het feit dat die in de eerste plaats nooit ontnomen hadden hoeven worden. Individuele vrijheid mag nooit boven volksgezondheid staan, maar in tegenstelling tot wat overheden beweren is de volksgezondheid in mijn ogen totaal nooit in het geding geweest.

De middelen zijn erger dan de kwaal. Waar het middel in dit geval niet het vaccin is maar het pakket aan destructieve maatregelen.  De obsessie rondom veiligheid dringt door tot in de diepste groeven van de samenleving en maakt meer kapot dan ons lief zou moeten zijn. Dit alles aangewakkerd door overheden en instanties die tot voor kort in mijn ogen redelijkerwijs te vertrouwen waren. Die tijd lijkt voorbij te zijn nu de cijfers al weken worden misbruikt om beleid door te voeren. Ik vraag me soms hard op af of ik nog terug wil komen naar Nederland. Mijn probleem is echter dat het met de angst hier in New York niet veel beter is.

Maatregelen tegen angst

Er zijn een aantal maatregelen die ik heb genomen om de angst geen kans te geven. Ik lees al jaren geen kranten, heb dit jaar mijn TV ingeruild voor een piano en heb mijn social-media accounts verwijderd. Ik sport, ben veel buiten en eet bewust. Informatie haal ik uit boeken en artikelen. Af en toe spiek ik op mijn telefoon nog op de bekende online pers-kanalen. Ik verbaas me over de afgang van de Nederlandse journalistiek in dit debacle.

Ik ben geschrokken hoe makkelijk mensen om de tuin te leiden zijn onder invloed van angst, zelfs als de waarheid vlak onder het oppervlakte ligt. Het is triest dat het zo ver heeft moeten komen, maar het is een realiteit die we allen onder ogen moeten zien om onszelf uit de modder te trekken. Verplichte vaccinatie op de werkvloer is binnenkort een feit voor een deel van de Amerikaanse bedrijven en het gaat niet veel meer opbrengen dan een hoop ontslagen en een grotere tweedeling in de samenleving. Nederland gaat straks met 2G dezelfde kant op. De angst voor het virus heeft bij mij al geruime tijd plaats gemaakt voor grote zorgen om de richting waar de Nederlandse maatschappij naartoe beweegt.

U heeft zojuist gelezen: Angst viert zege in New York City – Nederland pas op.