Ongeacht de ontwikkelingen rondom Covid-19, zullen de komende maanden gedomineerd worden door het zorginfarct. Doordat we al zolang in ons bestuur een infarct hebben, dreigen ook in deze herfst/winter nieuwe maatregelen, die ons leven beperken.
Lees volledig artikel: We hebben een zorginfarct én een bestuursinfarct
In tijden van crisis heb je een slagvaardige regering nodig, die de juiste beslissingen neemt en anticipeert op toekomstige ontwikkelingen.
Helaas past dat niet bij de bestuurscultuur van Nederland. Dat hebben we niet alleen gemerkt bij de toeslagenaffaire en nu net bij het Afghanistan-debacle. Maar dat wordt ook gedemonstreerd door het feit dat ruim 6 maanden na de verkiezingen en 8 maanden nadat de regering demissionair is geworden, we nog steeds geen nieuwe regering hebben. In de grootste crisis na de Tweede Wereldoorlog.
Eenvoudig vanachter het bureau
Vanaf maart 2020 heeft de regering haar oren laten hangen naar het OMT en maatregelen genomen, die zeer vergaand waren. Maar die wel relatief eenvoudig vanachter het bureau genomen konden worden. Door de combinatie van
- een bevolking die erg angstig geworden was,
- van media die weinig kritisch waren,
- en van een Tweede Kamer die vrijwel steeds in meerderheid het kabinet volgde,
werden er maatregelen genomen die voor 15 maart 2020 nog ondenkbaar waren. Maar steeds waren het maatregelen, die van de regering en departementen, weinig echte inspanningen vroegen. De burgers, ondernemingen, organisaties dienden zich aan de maatregelen te houden, hoe streng en ingrijpend ze soms ook waren. Wel spande de overheid zich in om zoveel mogelijk schade te compenseren.
Aanvankelijk was de hoop dat het virus snel weer zou verdwijnen. Zeker als de bevolking immuun was geraakt. Vrij snel schakelde men over op het vaccineren als de ultieme verlosser. Maar ook dat traject leidt nog niet gegarandeerd naar een terugkeer van het oude normaal. Hoezeer men ook pretendeert dat dit wel het geval zal zijn.
Afschaling zorg
Het grootste probleem in Nederland is namelijk, en dat was eigenlijk al snel duidelijk, de afschaling van de zorgcapaciteit in het verleden. Vergeleken met veel andere landen om ons heen is die capaciteit (incl. IC’s) kleiner. Daarbij hebben we de zorg ook geprivatiseerd en werken we met concurrerende ziektekostenverzekeringen. Dat maakt een gerichte aanpak nog moeilijker.
Niet alleen hebben we gemerkt dat de zorg eigenlijk vanaf maart vorig jaar continu zwaar wordt belast.We zien 18 maanden later ook dat die zorg op haar laatste benen loopt. Het ziekteverzuim is hoog. Er verlaten nogal wat medewerkers de zorg.
Alleen dat zou al moeten leiden tot alarmfase 5 in Den Haag. Maar als je nog geen regering samen kunt vormen, kan je dan wel een goed crisisbeleid voeren?
Je hebt weinig fantasie nodig om te bedenken wat zich het komende half jaar (en verder) gaat afspelen
- Er is veel uitgestelde zorg, waar men op de één of andere manier een oplossing voor moet vinden.
- Het is onzeker hoeveel Covid-19 zorg er de komende zes maanden nog nodig zal zijn.
- Last but not least: er is een grote kans dat als er geen forse stijging komt van Covid-19 patiënten, er een nieuwe influenza uitbraak zal komen.
Dus rechtsom of linksom, we weten vrijwel zeker dat ergens in de komende maanden de bezetting van de IC’s en de ziekenhuizen weer tegen grenzen zal gaan aanlopen. Grenzen die – gezien het voorgaande – zelfs lager kunnen zijn dan die we een jaar geleden hadden.
Wel praten, niets doen
Maar in plaats van dat er een crisisteam is opgetuigd, die al een geruime tijd met de uitvoering van de plannen bezig is om op diverse manieren de capaciteit te vergroten, lijkt het sprekend op de voorbereidingen van de evacuatie uit Kabul in maart/april: wel praten, niets doen. Met als gevolg dat we over een tijd ook op dit dossier zullen concluderen dat er te weinig te laat is gedaan.
Omdat we daar nog steeds niet mee bezig zijn, neemt het risico toe dat we in de komende maanden, met de grote druk op de zorg als argument, maatregelen opgelegd krijgen. Er is weinig fantasie nodig om te bedenken welke dat dan zullen zijn en wie daar dan de adviezen voor zal geven. Juist, het RIVM/OMT.
En weer zullen de burgers de schuld krijgen van het feit dat er maatregelen nodig zullen zijn. Terwijl de kern van het probleem in Den Haag ligt.
U heeft zojuist gelezen: We hebben een zorginfarct én een bestuursinfarct.
Het zou geweldig zijn als u maurice.nl zou willen steunen met een kleine financiële bijdrage. Dat kunt u HIER doen. Onze dank is groot.
