Vanaf deze week zal Max von Keyfelt een column schrijven op deze site. Vandaag zijn inroductie.
Lees volledig artikel: Er knaagt iets
Laten we eerlijk zijn: de wereld is overzichtelijker geworden. Je weet precies wat je mag vinden, wie de goeden zijn, wie de slechten, en wat de waarheid is. Die krijg je gewoon keurig geserveerd via pushberichten, talkshows en overheidswebsites. Handig toch?
En toch… iets knaagt.
Want ergens tussen het OMT en het IPCC, tussen ‘veiligheidsraad’ en ‘veiligheidsstaat’, tussen het nieuws en de nuance, lijkt iets verloren te zijn gegaan. Noem het waarheid, noem het redelijkheid, noem het gewoon: zelf nadenken. En dat is precies wat ik van plan ben hier te doen.
Mijn naam is Max von Kreyfelt. Ik schrijf niet omdat ik het beter weet, maar omdat ik de geur van staatsparfum begin te herkennen zodra men zegt dat iets “wetenschappelijk vaststaat” of “voor onze veiligheid” is.
De thema’s die ik behandel zijn breed en soms brisant:
- Waarom vrijheid zo vaak als risico wordt gepresenteerd
- Hoe macht zichzelf steeds opnieuw maskeert als redelijkheid
- Wat de rol is van NGO’s, denktanks en geheime diensten in onze democratie
- En we inmiddels meer ‘experts’ dan burgers lijken te hebben.
Maar verwacht geen journalistiek in de klassieke zin. Eerder een cocktail van analyse, ironie, systeemkritiek en af en toe een ongemakkelijke spiegel. Soms zelfs een poëtisch schotschrift.
De samenwerking met Maurice de Hond voelt logisch: zijn platform is een van de weinige plekken waar nog ruimte is voor data en twijfel. Waar gezond verstand niet meteen wordt verdacht gemaakt. Waar de burger niet alleen nog bestaat als datapunt.
Ik wil de komende tijd niet alleen de façade van onze ‘beschaafde samenleving’ bekrassen, maar ook zoeken naar een taal van autonomie, vertrouwen en misschien zelfs een sprankje hoop. Want wie zegt dat ironie en idealisme elkaar uitsluiten?
Dus trek je schrap. Of leun achterover.
Afhankelijk van hoe graag je nog gelooft in wat men je vertelt.
